Fecr Suresi’nde Allah’ın kullarını daima gözlemlediğini, İman eden ve yeterli kul olanların cennetle müjdelendiğini, iman etmeyenlere ise Cehennemin ve azabın hatırlatıldığını görüyoruz…
Fecr müddeti, Allah’ın insanları yoklukla imtihan ettiği üzere, varlıkla da imtihan ettiğini, her şartta Allah’a şükrederek O’nun merhametine sığınılması gerektiğini anlatır. İşte Fecr müddetinin Türkçe meali…
Fecr Müddetinin Türkçe meali
Mekke periyodunda nâzil olmuştur. 30 âyettir. İsmini birinci âyetindeki tıpkı tabirden almıştır.
Rahmân ve Rahîm Allah’ın adıyla
1-2-3-4-5. (Tan yerinin ağarmasındaki) fecre, (derecesi yüksek) on geceye,[1] çift ve tek (olarak yaratılan şeyler)e, geçip giderken geceye andolsun ki bun(lar)da, (ibret alacak) akıl sahibi için birer yemin (değeri) vardır.
6-7-8-9-10-11-12. Görmedin mi Rabbin nasıl yaptı İsim (kavmin)e? (Kıymetli) sütunları (yüksek bina ve köşkleri olan), kentler ortasında gibisi yaratılmamış İrem’e? Vadi(ler)de kayaları oy(up meskenler yap)an Semûd (kavmin)e. Ordu ve saltanat sahibi Firavun’a[2] ki bunlar, ülkelerde (Allah’a ve inananlara karşı), azgınlık etmişlerdi de böylelikle oralarda fesadı (kötülüğü) çoğaltmışlardı.
13. Bu yüzden Rabbin, onların üzerine bir azap kamçısı salıverdi.
14. Zira Rabbin elbette gözetlemektedir. (Her an kullarını görüp gözetendir.)
15. (Buna rağmen) şu insan var ya! Ne vakit Rabbi onu (zenginlikle) imtihan
edip de ona iyilik/ikram eder ve ona (bol) nimet verirse: “Rabbim bana ikram etti.” der. (Sebebini ve şükrünü unutur.)
16. Ancak (Rabbi,) ne vakit imtihan edip üzerine rızkını daraltırsa: “Rabbim bana ihanet etti (hor baktı).” der. [bk. 17/83; 41/51]
17. Hayır! (Öyle değil!) Doğrusu (siz, kendinizi düşünüp) yetime ikram etmiyorsunuz.
18. Fakire yedirmeye birbirinizi teşvik etmiyorsunuz.
19-20. (Kadın ve yetim çocuklara ait) mirası (koruyacak yerde) haram helal demeyip yiyorsunuz,[3] malı da pek çok seviyorsunuz.
21-22. Yer (sarsıntı ile) çarpıla çarpıla paralandığı, melekler sıra sıra iken Rabbin(in emri) geldiği vakit,
23. O gün cehennem de getiril(ip ortaya konul)ur. O gün (günahkâr) insan, (her şeyi) hatırlar, lakin artık hatırlama ona ne (fayda verecek)?
24. (O vakit:) “Ah keşke ben, (bu) hayatım için (dünyada iken sâlih ameller yapıp) evvelden gönderseydim.” diyecek.
25-26. Artık o gün, O’nun azabı üzere, hiç kimse azap edemez ve hiç kimse, O’nun (âsîlere vurduğu) bağ üzere bağ vuramaz.
27-28. Ey (Allah’ın rızasıyla) huzura eren nefis! (Rabbini) hoşnut etmiş ve (sen de Rabbin tarafından) hoşnut edilmiş olarak Rabbine dön. [krş. 98/8]
29-30. Haydi (iyi) kullarımın içine katıl ve cennetime gir! (denilir.)
(Bu duruma erişmek için çalışmak, insanın en büyük gayesi olmalıdır. Bu kademeye gelmesi için insanın, nefsiyle gayretinde nefsinin hayvanî tarafıyla, Emmâre olan berbatlığa, günaha teşvik eden istikameti ve Levvâme yani günahlarından pişmanlık duyup kendini kınayan ancak tam vazgeçemeyen taraflarıyla çaba edip onlardan kurtulması lazımdır.)
[1] Bu on gece hakkında çoğunlukla “Zilhicce’nin birinci on günüdür.” denmiştir. Ama Ramazan-ı şerîfin son on günü olduğuna dair de rivayet vardır. [bk. Elmalılı, IX, 184-185]
[2] Ordusunun çokluğu hasebiyle; konakladığı yerlerde fazlaca çadır ve kazık
kullandığı için âyette “kazıklar sahibi Firavun’a” diye geçmektedir (Beydâvî).
[3] Câhiliye periyodunda Araplar bayanlara, çocuklara ve yetimlere mirastan hisse vermezlerdi.