“Bugünün lisanıyla masumiyeti yine inşa etmek mümkün müdür?” Hüsamettin Koçan’ın Atatürk Kültür Merkezi’ne konuk olan “Ayağımdaki Diken” standının tahminen ana (daha çok biz sanat izleyicisini ilgilendiren) sorusu olabilir. Öbür yandan, büyüklerinin gidiş yolundan savruluşlar, yer değiştirişler, sınıfsal sıçrayışlar, uğraş alanında başarılara gitmiş çocuğun, yetişkinliğinde tıpkı yolu geriye yanlışsız izleyerek kendisiyle müsabakası arayışı da pekâlâ bu standın sorusudur.
AKM Stant Salonu katına çıkar çıkmaz kısmen açık hava sayabileceğiniz giriş alanında (bahçede) karşılıyor sizi o çocuk, bir vakitler ailesinin etrafında toplaştığı, artık ise sanat eseri olarak insanlık ailesine ilişkin yer sofrasına buyur ederek. Yerin altı üstü fark etmeksizin -havada- kucaklaşıp var olma uğraşındaki köklerini de yanına alarak herkes için korunaklı bir dünya düşlerken yerinden yurdundan başka düşmenin acısıyla yanıp kavrulmuş son gurbetçiyle üleştiğiniz, yanmış ahşaptan yer sofra gök sofradır artık. Yaşar Kemal’e de selam veren.
SELAM DENEN HOŞ ŞEY
İçeride ise selamınızı almak için demirci ustası beklemektedir, son derece fonksiyonel bir objenin, işini itinayla yapan zanaatkârın elinde nasıl sanata yaklaştığının önerisi olarak. Stant için tek sözcük sorulsa cevap olarak “selam” dense yeridir. Ayağındaki dikenle, ilkokul diploma defterindeki pek de güzel olmayan notlarıyla duvarda bekleyen çocukluğa selam; evlatlık verilip kaybolan ya da kaybolmayan Sona’ların hüznünü kendi çocuğu evlatlık verilmiş üzere taşıyan anneye hem yemek pişirilip hem de ısınılan tandırın üzerindeki lambanın loş ışığında anlatılan masallara, masalların önerdiği dayanışmaya adanmışlığa, masumiyetle gözetilen vicdana; karmaşık kültürel süreçlerde seyreden bireyin halleriyle bakılan gerçeğin değişen yüzüne; süslenen, seven, ısıtan, üreten, ettikleriyle hürmet duyulan elin hallerine; gökyüzünden alınabilen, tozlaşmalarla biçim biçim ışığa; kısmında kuşlardan çok dilekler kondurulmuş huykesen ağacının gizemine. İnsanın varlığıyla sanatına katkı koyana, geçmişle geleceğin kesişim anı(sı)na. Gitmeyi görmüş, onu artık beklemeyen bir geçmiş olsa da dönmeyi ayrıca olsun bilmiş, değerbilir bir ömre.
Koçan’ın 2017’de 70. yaşı için Baksı Müzesi’ne hazırladığı “Ayağımdaki Diken” İstanbul izleyicisi için derinde kalan bir öteki deyişle en yalın olan yanıyla buluşma fırsatı. Ağaç kökleri, ahşap, metal, seramik (çömlek tekniği), ayna, boya, kilim, tül, çelik, baskı, sim üzere gereçlerden yapıtların gelenekle gelecek ortasını dokuduğu stant 28 Temmuz’a kadar görülebilir. Sanata, evet!